Gisteren de beslissing gemaakt om me ziek te melden op mijn werk. Dat betekende deze ochtend geen marteling van pijn en stress. Het was vreemd om op de bank te zitten en te kunnen genieten van de rust toen mijn dochtertje sliep. Dat rust moment ben ik immers kwijt als ik werk en dan kom ik thuis in drukte en dat blijft tot alles op bed ligt. Maar vandaag was het rustig. Ik kon de halve dag lezen en daarmee dus ook mijn gedachten wat leger maken. Ik kon mezelf weer een beetje voelen.
Ik speelde nog fijn met de geleende versapers, en creëerde de meest vreemd uitziende sapjes, wat ik geweldig vind. Ik kon weer voelen wat ik graag wilde doen, stond weer in contact met mijn visioenen en de wezens om me heen. En dan zijn dan voor mij van die echte geluksmomentjes.
Net als dat ik vanmorgen zo lekker kon knuffelen met mijn dochter op bed. Of vanavond een tekening maakte met mijn zoon met herfstblaadjes en we dan zo lekker kunnen keuvelen saampjes en met niks tevreden kunnen zijn.
Of zoals nu dat mijn 2 hondenmeisjes tegen me aan liggen in hun (door mij gemaakte) pyjamaatjes en me zo lekker warm houden. Want ik heb het zoooo koud al dagen.
Dus ik ben blij dat die momenten er ook zijn.
Morgen wil ik de groep vlaamse gaaien gaan fotograferen die me elke ochtend zo mooi wakker komen schreeuwen. En ook zal ik de vleugels die ik heb liggen moeten omtoveren tot prachtige smudgewaaiers, omdat ik over anderhalve week weer voor het eerst op een beurs zal staan.
Dus ondanks alles, probeer ik wel vooruit te blijven lopen. Met kleine stapjes en soms compleet blind. Maar ik blijf doorgaan. Ik tel stiekem of tot de 10de, de eerste cursusdag. Om te kunnen genieten van dat gevoel wat ik had 2 weken geleden.
En denk even niet aan operaties en enge gesprekken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten