Van elke keer volhouden die vonk te kunnen zien diep van binnen. Te blijven geloven dat deze er echt is en mij de weg zal wijzen.
Vol te kunnen blijven houden om het lied van mijn eigen hart te kunnen blijven horen.
Maar de melodie lijkt soms zo kwijt en ik voel me dan zo verloren en reddeloos alleen.
Alsof niks het meer waard is om dan voor door te kunnen gaan.
Vertrouwen te blijven hebben on iets wat je niet kan zien.
Dankbaar zijn voor de lichtjes die er wel zijn.
Maar soms zo moe zijn van al het commentaar van mensen die het wel beter denken te weten, maar geen idee hebben hoe je je voelt.
Dat moe zijn van mijn leven niet betekend dat ik moe ben van mijn kinderen. Of als ik zeg niet meer te geloven in liefde dat dat niet betekend dat ik niet kan liefhebben of liefde kan ontvangen...
Het betekend dat ik moe ben en het soms zo gruwelijk zat allemaal. Dat ik wel eens zou willen dat het allemaal wat gemakkelijker was. Dat ik de rem kon vinden van het achtbaankarretje. Dat ik eens zou willen uit zuchten in plaats van mijn adem in te houden.
Om eens een keertje niet bang te hoeven zijn.
Om gewoon eens mij te kunnen zijn en gewaardeerd te worden omdat ik, ik ben.
Om me weer eens over te durven geven aan de stroom van het vliegen in plaats van me vleugellam te voelen.
Ik wil duiken in een zee die me niet verdrinkt. Ik wil omhuld worden in een deken van regenbogen en liefdevolle zachtheid.
Maar alles lijkt zo ver te zijn. En zo verschrikkelijk gecompliceerd.
Ik heb zoveel tranen die hun weg naar buiten maar kunnen vinden.
Ik probeer zo goed te luisteren en met kleine stapjes te dansen. Maar ik lijk verloren in een menigte, overspoeld door een soort grote wanhoop waardoor ik me afvraag soms, hoor ik wel hier?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten