Klein vogeltje

Daar lag ik weer opgerold als een klein balletje in het hoekje van mijn bed. Met zoveel donkere schaduwen om me heen. Vanuit een hoekje van mijn ziel kon ik echt wel zien hoe moeilijk jij het had mij zo te zien en wilde ik het liefste zeggen, ik heb je nodig. Maar dat deed ik niet. Ik bleef liggen, huilend en klein.
Gek van onmacht werd je, jouw kleine vogeltje verslagen daar in dat hoekje en niks wat je zei of deed was goed.
Toch trok je je van al die duisternis om me heen niks aan en kwam je gewoon naast me liggen en sloeg je je armen om me heen.
Dat waren de momenten dat ik uit die verstijving kwam, ik mijn adem langzaam weer los kon laten. Ook al zei ik dan nog steeds niets.
Je wist dat mijn workshop die ik had gedaan zo goed had geholpen en toen ik na een paar donkere dagen echt compleet instortte probeerde je me aan te moedigen om te doen wat ik had gedaan op de workshop.
Kom zei je, kom op, ga staan, stamp met je voeten, kom weer tot leven.
Maar ik kon alleen maar huilen.
Dus trok je me overeind, zette mijn voeten op de jouwe en stampte, en stampte.
Liet me voelen dat ik leefde.
En met dat gebaar brak ik. Brak een dam van tranen open. Zoveel jaren opgespaard.
Ondanks al je onmacht en misschien zelfs ook wel onbegrip, liet je me niet alleen.
Sloeg je elke keer weer je armen om me heen als ik in "bolletjes-modus" ging.
Probeerde je me elke keer weer te laten lachen, bracht je me elke keer weer terug.
Hoe ver weg ik ook was, hoe boos of onbereikbaar, je was niet bang, en bleef zoeken tot je me vond.
En bracht me terug, al was het soms alsof je een spartelende kleuter uit de speeltuin mee moest slepen. Het maakte je niet uit, je deed het gewoon.
En nu ben ik hier.
Heb ik er voor gekozen in het licht te blijven staan.
Probeer ik te ontdekken hoe ik weer beter kan worden om dan weer te kunnen vliegen.
En jij staat op de zijlijn te roepen, kom op, je kan het!
Geen emotie ontgaat je, zelfs al ben je honderden kilometers ver weg.
Dat het je frustreert begrijp ik wel. En ik begrijp ook wel als je soms even op adem moet komen.
Je kreeg niet het makkelijkste vogeltje mee op je arm.
Eerder het meest schuwe en zeldzame.
En daardoor voor jou ook de mooiste....

Broken

Gebroken, vertrapt, gemangeld. Pijn, verdriet en duisternis.
Een trip in 2 uurtjes door mijn verleden.
Elke pijn aanraken, voor een klein moment, een moment zo klein, maar genoeg om zoveel pijn te doen.
Genoeg om alleen nog maar te kunnen huilen.
Genoeg om me weer zo klein te voelen, zo vertrapt en zo alleen.
En alleen maar omdat ze me willen helpen beter te worden.
Me weer veiligheid en vertrouwen willen geven.
Maar voor nu voel ik me alles behalve veilig.
En heb ik alles behalve vertrouwen.
Alleen maar pijn, flashbacks, herinneringen die zo lang zo diep opgesloten hebben gezeten die nu vrijgelaten zijn.
Ik voel me zo rot, zo in het niets.

En dan na al die ellende vanmiddag nog 5 tumortjes van mijn hoofd laten halen. Weer pijn, lichamelijk weleens waar, maar eigenlijk te veel.

Morgen ziet er hopelijk beter uit...