Vandaag kreeg ik de uitslag van mijn tumortjes terug, goedaardig, maar we halen de andere 4 toch ook maar weg. Better safe dan sorry nietwaar?
Maar ja, inmiddels zijn mijn knieën op, mijn rug doet verrot veel pijn, mijn lichaam is overal blauw, ik heb erge buikpijnen en hoofdpijn meldt zich inmiddels ook als vaste klant.
Stap 1 is om nu zo gezond mogelijk te eten. De meeste gruwelijk uitziende groene vers geperste sapjes heb ik al naar binnen gewerkt vandaag. Geen suiker meer, geen gist, geen gluten. Dus stond ik vanmiddag zelf kokostruffels te maken, zodat mijn arme "mind" ook nog wat gezond troostvoer heeft op de rot momenten.
Maar ja daarmee ben ik niet meteen geholpen en met alle stress en bijbehorende angst (dank je wel stoornis) en maandag weer een operatie-tje zegt alles in mij stop, klaar, remmen.
En al veel te lang luister ik niet naar het remmen stemmetje.. Nu dus wel.
Dus ziek gemeld. Even geen stress, geen zwaar werk, geen knieën die stormen moet trotseren en een rug die het allemaal moet dragen. Maar eigenlijk een soort strenge rust, om de pijn over te laten gaan. Om de achtbaan hopelijk even een beetje minder snel te laten gaan.
Om even op te warmen, om mijn lijf tijd te gunnen te herstellen, want het was te veel van het goede.
Want inmiddels op de planning:
diagnose gesprek van 3 uur
vervolggesprek van 1 uur
4 dingies op mijn hoofd laten verwijderen
urgentie afwachten en bij goedkeuring huis regelen.
verhuizen
een beursje draaien
plannen maken met Y om weer workshops te kunnen draaien
en zelf een opleiding willen doen om zo een droom baan te krijgen
middelen regelen om te zorgen dat ik überhaupt die opleiding kan doen
Ik denk dat een gezond mens al gek zou worden hiervan....
Maar vanmiddag toen ik vriendin N sprak, en zei tegen me zei, meid je mag om hulp vragen want ook al zie je er aan de buitenkant niks van, je bent wel ziek.
En misschien wil er nog niet aan. Dat ziek zijn.
Ik kan heel goed overschreeuwen. Maar dit schreeuwt harder.
En ik werk er hard aan, maar het is soms wel heel, héél erg moeilijk.
En eenzaam.
Ik probeer me te blijven richten op mijn dromen. Maar ja dat stomme ziek zijn maakt me daar ook weer bang voor.
Ik probeer me vast te houden aan mijn lief. Maar voor hem is het ook niet makkelijk.
Dus mijn grootste rotsen in de branding zijn mijn kinderen. Want zij zijn gewoon hunzelf. En vinden mama gewoon de allerliefste leukste mama op de wereld. Ook als de achtbaan naar beneden gaat. Hun zijn dat de rem, mijn punt van bewustzijn. De reden om niet door te draaien en te blijven doorgaan, om sterk te zijn.
Hun liefde is als een valnet, een deken..ook al weten ze dat niet. En dat hoeft ook niet. Want ik ben hun deken, hun valnet en dat weten hun maar al te goed en zo hoort het ook. Maar ik ben blij dat ze er zijn.
Maar ja misschien word het allemaal makkelijker als ik officieel ziek ben. Dat er wat meer begrip komt en wegen om te bewandelen.
Want ik wil niet ziek zijn. Ik wil me niet zo voelen. Ik wil niet dat alles pijn doet, ik wil dat lijf niet haten. Maar feit blijft dat het wel allemaal zo is, dat het ziek is, pijn doet en zo voelt. En dat ik soms echt mijn lijf daar om haat. Ik wil geen stomme tumortjes op mijn hoofd en die stomme tumor in mijn hoofd wil ik ook helemaal niet. En die rare bult op mijn pols die moet ook weg.
Alles moet schoon, weg, klaar, beter worden.
Ik wil vooruit.
Ik wil dansen, zingen, springen, gek doen, verliefd zijn, het mooie weer zien van alles.
Dat donker ken ik nu wel.
Mag ik gewoon in het licht zijn en genieten van de warmte? De kilte en de pijn heeft mijn hart al lang genoeg vast gehouden.
Maar ja ontdooien gaat blijkbaar niet zo snel als je bang bent voor het licht....
mijn zusje (die veel van jou heeft, en daarnaast nog Borderline ook) mag van zichzelf nu eindelijk als een wolf met haar kont in de sneeuw zitten en gaan staren. Gewoon staren. Zijn. Het doet haar zo goed. Het niet hoeven en moeten voldoen aan normen van anderen. 't Is al een hele weg geweest, maar ze wordt steeds sterker. Het donker in zichzelf, waar jij het ook over hebt, kan ze steeds beter integreren en liefhebben.
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat kunnen toegeven dat je ziek bent, vooral ook aan jezelf, een last van je schouders neemt op den duur.
't Blijft een achtbaan. Zelfs als je je realiseert dat je controle kúnt uitoefenen. Het doen is een tweede. Soms gaat het wel. SOms niet.
Kracht heb je genoeg. Dat is meestal zo. Soms kun je er alleen niet uit tappen. En dat wordt veroorzaakt door je ziekte.
En misschien is dit allemaal kolder wat ik schrijf. Ik herken alleen zoveel, van mijn zusje.
Liefs,
Greetje