Gebroken, vertrapt, gemangeld. Pijn, verdriet en duisternis.
Een trip in 2 uurtjes door mijn verleden.
Elke pijn aanraken, voor een klein moment, een moment zo klein, maar genoeg om zoveel pijn te doen.
Genoeg om alleen nog maar te kunnen huilen.
Genoeg om me weer zo klein te voelen, zo vertrapt en zo alleen.
En alleen maar omdat ze me willen helpen beter te worden.
Me weer veiligheid en vertrouwen willen geven.
Maar voor nu voel ik me alles behalve veilig.
En heb ik alles behalve vertrouwen.
Alleen maar pijn, flashbacks, herinneringen die zo lang zo diep opgesloten hebben gezeten die nu vrijgelaten zijn.
Ik voel me zo rot, zo in het niets.
En dan na al die ellende vanmiddag nog 5 tumortjes van mijn hoofd laten halen. Weer pijn, lichamelijk weleens waar, maar eigenlijk te veel.
Morgen ziet er hopelijk beter uit...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten