Al zo lang vraag ik me af waarom?
Wat maakt dat ik in jouw ogen niks waard ben?
Dat je me niks gunt?
Waarom behandel je me als vuil?
Waarom is het never nooit goed?
Ik ben boos op jou, boos om je verwaarlozing van mijn gevoelens.
Boos omdat je er niet was.
Boos omdat je me kapot heb gemaakt.
Boos om alle harde en kwetsende dingen die je hebt gezegd.
Boos om het breken van mijn leven en mijn wil om te leven.
Wat heb ik je ooit misdaan?
Maar ik snij je los.
Ik snij je uit mijn leven als je zou doen met een kankergezwel.
Jij zal niet langer mijn tumor zijn.
Ik zal niet meer onder jouw juk zijn. Onder jouw gemene woorden zijn.
Ik ben jouw dochter niet meer.
Ik laat je los.
Ik eis mezelf op, wie ik dan ook ben.
Zal een kunstwerk maken van alle scherven die jij achter liet.
En zal zorgen dat je het nooit zal kunnen zien.
Want nooit zal ik nog van jou zijn.
Ik laat je los.
Vergeven had ik je al, nu is het tijd om je te vergeten.
Ik laat je los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten